Τα email σας, No 9
4 - 11 - 2008
Το ερώτημά σας:
Κύριε Δασκαλόπουλε,
Απευθύνομαι σε εσάς μετά από μια αναζήτηση στο Internet για θέματα αλκοολισμού και απεξάρτησης.
Η μητέρα μου είναι χρόνια αλκοολική, με μεγάλα ή μικρά διαστήματα αποχής. Κατά το παρελθόν έχει νοσηλευτεί σε διάφορα ψυχιατρικά-νοσηλευτικά ιδρύματα χωρίς ωστόσο το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι να είναι πιωμένη την πρώτη μέρα μετά το εξιτήριο της από κάποια κλινική. Δε θα αναφέρω τις χιλιάδες φορές που χρειάστηκε νοσηλευτική φροντίδα λόγω των χιλιάδων πτώσεων που είχε, ούτε θα αναφερθώ στις ψυχές "κουρέλια" που απλόχερα δώρισε η μάνα μου στα 3 της παιδιά.
Πριν 17 χρόνια πέρασε καρκίνο στην περιοχή του στόματος , αρχή λάρυγγα φάρυγγα. Ο γιατρός ζήτησε για να την αναλάβει να κόψει το τσιγάρο και το ποτό. Για το διάστημα της θεραπείας της τα έκοψε. ( Η αλήθεια ήταν πως με τις ακτινοθεραπείες που έκανε δε θα ήταν εφικτό να πιει ή να καπνίσει ακόμα και αν ήθελε εφόσον μέσα ο λαιμός της είχε σχεδόν "καεί”).
Μετά το τέλος των θεραπειών και μετά από 5 χρόνια εξετάσεων που δε έδειξαν κανένα σημάδι επανεμφάνισης του καρκίνου η κυρία μαμά μου ένοιωσε τόσο καλά που ο Θεός της έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσει ( απεναντίας καμία ευκαιρία στη 20χρονη κοπέλα, μάνα 21 μηνών βρέφους) που θεώρησε ότι μπορούσε να καπνίσει και περιστασιακά να πίνει.
Και πίνει , και καπνίζει. Όχι κάθε μέρα, μπορεί μια φορά το μήνα, ωστόσο ο οργανισμός της είναι τόσο εξασθενημένος που δε χρειάζεται ποσότητα για να μεθύσει, πολλές φορές αρκεί ένα ποτηράκι.
Δε ξέρω τι μπορώ να κάνω για να τη βοηθήσω αυτήν και κατ' επέκταση και τον εαυτό μου.
Θεωρώ πώς το μεγαλύτερο πρόβλημα της είναι πως δεν μπορεί να παραδεχτεί το πρόβλημα της, ούτε όταν τη βρίσκεις πιωμένη στο πάτωμα μέσα στα αίματα και πρέπει να τη μετακινήσεις ( ή μήπως όχι; ή μήπως έχει χτυπήσει και μπορεί να της κάνεις κακό;), ούτε όταν είναι νηφάλια (είμαστε όλοι τρελοί , αυτή στη ζωή της ποτέ δε ήπιε, ποτέ δε νοσηλεύτηκε για αυτό το λόγο , ποτέ.. ποτέ… ποτέ .........).
Η απόλυτη άρνηση, πέφτω σε τοίχο κάθε φορά που προσπαθώ να την πείσω να επισκεφτούμε κάποιον ψυχολόγο ή κάποιο από ομάδα απεξάρτησης.
Και ρωτώ εσάς τι θα μου προτείνατε να κάνω. Είμαι 34 ετών, μένω με τη μητέρα μου και "καθυστερώ" την προσωπική μου ζωή για να μένω μαζί της να τη προσφέρω λίγο παρέα λίγο ασφάλεια λίγο ...από όλα. Αλλά μετατρέπει τη ζωή μας σε εφιάλτη, και ακόμα όταν προσπαθώ να την κατανοήσω και να τη πονέσω ως άρρωστο άνθρωπο, πάλι δε μας αφήνει να τη βοηθήσουμε πηγαίνοντας τη σε ένα γιατρό.
Χάσαμε και τον πατέρα μας πριν σχεδόν 1 χρόνο αλλά αυτό δε άλλαξε τη συμπεριφορά της προς το χειρότερο ή το καλύτερο, ήταν ακριβώς η ίδια περιστασιακή κατανάλωση αλκοόλ πριν τη διάγνωση καρκίνου του πατέρα μου. κατά τη διάρκεια των θεραπειών και μετά το θάνατο του.
Ψάχνω λύσεις κύριε Δασκαλόπουλε, ψάχνω απαντήσεις.
Δε θέλω να είμαι το "τέρας" που έκλεισε τη μητέρα του σε ένα ίδρυμα και όλα καλά και όλα ωραία ( ωστόσο μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου να μεταλλάσετε στο τέρας που σηκώνει χέρι στη μητέρα του;;;).
Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων και συγνώμη για το μεγάλο e-mail αλλά ήθελα να σας δώσω μια πλήρη εικόνα της κατάστασης.
Λ.Γ.
Η απάντησή μας:
Αγαπητή Κυρία,
Η πρωταρχική συμπεριφορά της μητέρας σας είναι η αυτοκτονική και δευτερευόντως η εξάρτηση από το αλκοόλ.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, ίσως υπήρχε κάποιο έδαφος αντιμετώπισης του προβλήματος. Η χρήση αντικαταθλιπτικών αρχικά για μερικούς μήνες, ίσως ωθούσε στη συνέχεια την μητέρα σας και στην λήψη εξειδικευμένης θεραπείας απεξάρτησης από το αλκοόλ.
Από αυτή την συγκεκριμένη προοπτική της αργής αυτοκτονίας, πιθανώς να ήσασταν δικαιολογημένη στην απόφαση να νοσηλεύσετε τη μητέρα σας, ακόμα ίσως και χωρίς την αρχική συγκατάθεσή της. Τα όρια ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση του ατόμου και την αργή αυτοκτονία με ουσίες, είναι λεπτά και ίσως κάποιοι να διαφωνήσουν. Αλλά το θέμα παραμένει ανοιχτό και σας προτείνω να το σκεφτείτε σοβαρά. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν σας κατηγορήσει.
Η αποτυχία της ψυχιατρικής νοσηλείας σε παλαιότερες εποχές πιθανόν να οφείλεται και σε τρίτους παράγοντες (που δεν μπορώ να σας αναλύσω εδώ) και δεν πρέπει να σας αποθαρρύνει από μελλοντικές προσπάθειες.
Η απεξάρτηση από το αλκοόλ είναι ένας πόλεμος που κερδίζεται σε αρκετές μάχες. Κάποιες θα είναι χαμένες, αλλά η τελική μάχη αποφασίζει την έκβαση του πολέμου!
Αλλά θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας και σε ένα ακόμα θέμα που ανακύπτει: δεδομένης της κληρονομικής προδιάθεσης στην κατάθλιψη αλλά και στον αλκοολισμό, διατρέχετε κάποιον κίνδυνο να υποφέρετε και εσείς στο μέλλον από κάποια μορφή κατάθλιψης ή αγχώδους διαταραχής ή ακόμα (και πιο παράδοξα, όπως βλέπουμε συχνά) από εξάρτηση από ουσίες. Επειδή έχετε και το μωρό που ζητάει τη στοργική φροντίδα σας, θα πρέπει να ακολουθήσετε στο μέλλον, το δρόμο με τα λιγότερα βάσανα!
Ανάλογα με το πόσο εύκολη ή δύσκολη θα είναι η μελλοντική σας ζωή, θα πρέπει να αφουγκράζεσθε τον εαυτό σας, και σε όποια περίπτωση νοιώσετε να ξεφεύγετε από το φυσιολογικό μέσο όρο, αναζητείστε έγκαιρα τη βοήθεια της σύγχρονης Ψυχιατρικής.
Με εκτίμηση,
Θοδωρής Δασκαλόπουλος, Ψυχίατρος
|
