|
23/3/2008
Ερώτημα:
Κύριε Δασκαλόπουλε ,
Ανακάλυψα εντελώς τυχαία την ιστοσελίδα σας και .... Είμαι πεμπτοετής φοιτητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρων και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ακολουθήσω την ειδικότητα του Ψυχιάτρου. Ηθελα να σας κανω 2 ερωτησεις σχετικα με το θέμα :
1)Ποιο νοσοκομείο θεωρειτε εσείς πληρέστερο για Ειδίκευση στην Ψυχιατρική;
2)Ποια η αποψή σας για τον κλάδο της Παιδοψυχιατρικής και το πεδίο δρασης της στο μέλλον;
Νομίζω οτι οι αποψεις σας θα ήταν πολυ χρήσιμες και θα ημουν ευγνώμων αν μου απαντούσατε στο email μου.Ευχαριστώ πολυ για τον χρόνο σας.
Τ. Π.
Απάντηση:
Αγαπητέ συνάδελφε Τ....,
Αρχικά πρέπει να σου εξηγήσω ότι ο Ψυχίατρος γίνεται από τον συνδυασμό "προσεκτικής παρατήρησης των ασθενών (εικόνα, ήχος, κίνηση, στάση κλπ) και συνεχόμενης μελέτης στα αδιάκοπα εξελισσόμενα δεδομένα του κλάδου". Επιπλέον θα πρέπει να μπορείς να αφήνεις πίσω τη δουλειά, όταν γυρνάς στο σπίτι, στους δικούς σου. Αν κουβαλάς το φορτίο των ασθενών που είδες, μαζί σου, τότε την πάτησες. Κάνε άλλη ειδικότητα. Ο Ψυχίατρος πρέπει να έχει "γερά νεύρα" !
Τώρα για την επιλογή νοσοκομείου: Ένα κόλπο που έκανα και εγώ και άλλοι φίλοι, ήταν να πηγαίνουμε τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα, κάποιες εβδομάδες σε διάφορα ψυχιατρικά νοσοκομεία σαν εθελοντές βοηθοί, (αλλά με σκοπό να διαμορφώσουμε γνώμη για το νοσοκομείο και την πιθανή εκπαίδευση που πρόσφερε). Μιλώντας με ειδικευόμενους στην Ψυχιατρική και ψυχιατρικούς ασθενείς, θα μάθεις τα πάντα. Ο κόσμος μιλάει πάντα, αρκεί να τον αφήνεις ελεύθερο να το κάνει!
Τα καλά νοσοκομεία είναι βέβαια τα πανεπιστημιακά, αλλά εκεί υπάρχει σωρεία φοιτητών, επιμελητών, επίκουρων και λοιπά, οπότε η πρόσβαση στους ασθενείς είναι κάπως έως αρκετά περιορισμένη. Στα υπόλοιπα νοσοκομεία, η ειδικότητα είναι 30 χρόνια πίσω (τουλάχιστον!) από τα ευρωπαϊκά στάνταρ, όχι λόγω ιατρών αλλά κυρίως λόγω υποδομών. Για να καταλάβεις, το 1990, μια φορά την εβδομάδα, έπαιρνα έναν ή δύο νοσοκόμους (ειδικευμένους φυσικά στον Ψυχιατρικό τομέα !) και επισκεπτόμασταν με το νοσοκομειακό 4L, χρόνιους ψυχικά ασθενείς που είχαμε σε νοσηλεία σε διαμερίσματα του νοσοκομείου σε διάφορα κοντινά μέρη της περιοχής, στα πλαίσια της απο-ασυλοποίησης. Που αυτά στην Ελλάδα!
Μπροστά στο δίλημμα, εγώ προτίμησα να μην περιμένω καθόλου αναμονή και να φύγω μετά την Ιατρική Σχολή, στη Γαλλία. Μου ανέθεσαν 15 - 20 κρεβάτια για όλη την ειδικότητα και αυτό ήταν μεγάλη ευθύνη, αλλά έτσι μαθαίνεις! Αν έχεις τη γνώση (έστω τα βασικά) μιας ξένης γλώσσας, πήγαινε Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία). Είναι σχετικά εύκολο να βρεις θέση για ειδικότητα σχεδόν αμέσως, παρότι δεν το φαντάζονται οι περισσότεροι.
Στο εξωτερικό ωστόσο πρέπει να σου πω, ότι ο Ψυχίατρος είναι και θεωρείται ιατρός πού αρχικά κατέχει καλά την Παθολογία, τη Θεραπευτική και τη γενική Φαρμακολογία και επιπλέον ειδικεύεται και στην Ψυχιατρική. Δεν νοείται για παράδειγμα να παιδεύουμε κάποιον με αγχολυτικά ή ψυχοθεραπείες, ενώ έχει απλά υπερθυρεοειδισμό! Πρέπει να μπορείς να βλέπεις ολόκληρη την εικόνα του ψυχικά πάσχοντα.
Η Ψυχιατρική είναι Ιατρική (... και ανάλυση και τέχνη!) . Η Παιδοψυχιατρική είναι κάτι άλλο! Η επικοινωνία στην Παιδο-ψυχιατρική γίνεται βασικά μέσα από το παιχνίδι, οπότε διαφέρει ριζικά από την υπόλοιπη Ιατρική και Ψυχιατρική και πρέπει να σου αρέσει πολύ για να την κάνεις. Οι προοπτικές δεν διαβλέπονται αλλιώτικες από τις σημερινές!
Ψάξε μόνος σου στα νοσοκομεία όπως σου είπα, ρώτα ασθενείς και ειδικευόμενους και θα βρεις γρήγορα την πορεία σου.
Καλή τύχη,
Θοδωρής Δασκαλόπουλος, Ψυχίατρος
23/3/2008
Ερώτημα:
Αξιότιμε κύριε Δασκαλόπουλε,
Τυχαία καθώς σερφάριζα στο διαδίκτιο, είδα την ηλεκτρονική σας διεύθυνση και αυθόρμητα θέλησα να μοιραστώ το προβλημά μου μαζί σας.
Τον Απρίλιο του 2002 άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως κάτι δεν πήγαινε καλά στην καθημερινότητά μου. Ζαλιζόμουν, αισθανόμουν άβολα σε δημόσιους χώρους, είχα την αίσθηση της λιποθυμίας. Έτσι άρχισα να μένω στο σπίτι γιατί φοβόμουν να βγω από αυτό. Συγχρόνως έχανα και βάρος διότι έτρωγα ελάχιστα. Οι δικοί μου άνθρωποι μου έλεγαν ότι δεν έχω τίποτα. Εγώ όμως τους ζητούσα να κάνω εξετάσεις. Επισκεύτηκα καρδιολόγο, μικροβιολόγο, παθολόγο. Όλοι οι γιατροί μου απαντούσαν το ίδιο."δεν έχετε τίποτα, είναι από το άγχος".
Εγώ όμως δεν αισθανόμουν καλά.Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου πήγαμε με τον αρραβωνιαστικό μου διακοπές στην .... Το πρώτο βράδυ, μόλις βρέθηκα ανάμεσα σε τόσο κόσμο τρομοκρατήθηκα. Γύρισα άρων-άρων στο ξενοδοχείο και του είπα ότι θέλω βοήθεια από ένεν ειδικό. Επισκευθήκαμε έναν νευρολόγο του νησιού,ο οποίος διέγνωσε διαταραχή πανικου. Μου συνταγογράφησε Lexotanil 1,5 mg και Seroxat 20 mg. Σε ένα μήνα είχα επανέλθει. Γυρνώντας από τις διακοπές είπα στους γονείς μου ότι πήγα σε νευρολόγο και έπεσαν σε μεγάλη στεναχώρια. Έτσι για να μην τους στεναχωρώ τους είπα ότι σταμάτησα να παίρνω τα φάρμακα. Μόνο ο αρραβωνιαστικός μου το ήξερε. Έκτοτε δεν πήγα σε άλλον γιατρό. Έπαιρνα τηλέφωνο τον νησιώτη νευρολόγο και μου έδινε οδηγίες. Ένας λόγος που δεν πήγα είναι ότι ζω σε επαρχιακή πόλη, η οποία έχει έναν και μοναδικό νευρολόγο. Την θεραπεία την έκανε για ένα χρόνο και κάτι. Δηλαδή έως τον Δεκέμβριο του 2003. (Τον Ιούνιο του 2003 παντεύτηκα και θυμάμαι ότι μου είχε κακοφανεί που πήγα όπως λέω εγώ χαπακωμένη στην εκκλησία). Τον Φεβρουάριο του 2004 ξανάρχισαν τα συμτώματα. Τηλεφώνησα στον νησιώτη γιατρό μου και μου συνέστησε να ξαναρχίσω την θεραπεία. Για άλλον ένα χρόνο και κάτι. Ήμουν και πάλι καλά. Επειδη όμως στο διάστημα αυτό ο γάμος μου δεν πήγαινε καλά (έλλειψη σωματικής και ψυχικής επαφής ) ήθελα να κάνω κάτι για μένα σε περίπτωση χωρισμού. Αποφάσισα λοιπόν να πάω να παρακολουθήσω σχολή νοσηλευτικής 2ετούς φοίτησης. Ήμουν 30 ετών. Ξανακάθησα λοιπόν στα θρανία. Τελείωσα τη σχολή μου με πάρα πολύ καλό βαθμό και τώρα κάνω την πρακτική μου σε νοσοκομείο για να πάρω την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Τα χάπια τα συνεχίζω μέχρι και σήμερα που είμαι 33 ετών. Λαμβάνω κάθε πρωί ένα Seroxat 20mg. Κατα βάθος με ενοχλεί που χαπακώνομαι αλλά μόλις ελλατώνω τη δόση με τελικό σκοπό να τα σταματήσω, επανέρχονται τα συμπτώματα( ζάλη,φόβος,τάση φυγής γιατί φοβάμαι ότι θα λιποθυμίσω).
Αν μπορείτε να μου δώσετε μια βοήθεια θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως. Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε το μήνυμα μου.
Με εκτίμηση
Ε. Μ.
Απάντηση:
Αγαπητή Κυρία Μ,
Διάβασα με συμπάθεια το email σας και λυπάμαι για την ταλαιπωρία σας.
Αν και η άποψή μου είναι διαφορετική για την φαρμακευτική αγωγή που ακολουθείτε, πιστεύω ότι η θεραπεία της Διαταραχής Πανικού πρέπει συχνά να συμπεριλαμβάνει και έναν σωστό συνδυασμό Ψυχοθεραπείας.
Βρείτε κάποιον στην πόλη σας που να γνωρίζει το αντικείμενο και αρχίστε ψυχοθεραπεία.
Μην ασχολήστε με το τι θα πούνε οι άλλοι. Εσείς υποφέρετε, όχι αυτοί!
Επιπλέον πρέπει να διερευνηθούν τα αίτια του διαζυγίου και η όποια πιθανή σχέση με την πάθησή σας. Αν δεν λυθούν αυτά τα θέματα, πολύ φοβάμαι και για τις επόμενες σχέσεις σας!
Συμπέρασμα: Σκεφτείτε την πιθανότητα να αρχίσετε Ψυχοθεραπεία.
Με εκτίμηση,
Θοδωρής Δασκαλόπουλος, Ψυχίατρος
5/3/2008
Ερώτημα:
Λέγομαι Γ....... και είμαι 31 χρονών και είμαι από την Θ........ Καταρχάς θα ήθελα να σας συγχαρώ διότι δίνετε με πρωτοφανές απλό και εύκολο τρόπο, σε απλούς ανθρώπους να καταλάβουν θέματα που ενδεχομένως να τους απασχολούν.
Έπεσα τυχαία στη σελίδα σας και διάβασα για την διαταραχή πανικού. Διαβάζοντας αυτό το κείμενο διαπίστωσα ότι έχω αυτά τα συμπτώματα. Η πρώτη κρίση που είχα ήταν περίπου στα 18 με όλα τα συμπτώματα που αναφαίρετα στο άρθρο σας. Από εκεί και πέρα μου έτυχε άλλες 2 ή 3 φορές ως τώρα που είμαι 31. Τα τελευταία 4 - 5 χρόνια πάσχω και από αγοραφοβία. Δεν μπαίνω σε στενά και αργά ανσασέρ, δεν πηγαίνω σε συναυλίες, σε κλειστά μπαρ, σε γήπεδα, σε μέρη όπου υπάρχει πολύς κόσμος και φοβάμαι να ταξιδέψω μακριά από την πόλη μου. Έκανα κατά καιρούς διάφορες εξετάσεις σε γιατρούς σχεδόν όλων των ειδικοτήτων για να βρω από που προέρχονται όλα αυτά. Υπήρχαν ειδικά κάποιες περίοδοι που με το παραμικρό πήγαινα σε γιατρό και συνεχώς νόμιζα πώς έχω κάτι. Υπήρξαν δε διαστήματα που ένοιωθα πολύ περίεργα, σα να μην είμαι ο εαυτός μου. Ήθελα να μένω πολλές ώρες στο σπίτι, δεν είχα διάθεση να δω τους φίλους μου και όταν έβγαινα και δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου. Τελικά επισκέφθηκα νευρολόγο ο οποίος μου είπε ότι πάσχω από Αγχώδη διαταραχή. Μου έγραψε κάποια φάρμακα (δεν συγκρότησα ποια και δεν τα πείρα ποτέ) και μου είπε ότι με μια θεραπεία περίπου ενός έτους, κατά πασά πιθανότητα θα απαλλαχτώ από όλα αυτά. Εκτός από αυτό μου ζήτησε να επισκεφθώ και ψυχίατρο πράγμα το οποίο και έκανα. Ο ψυχίατρος που πήγα μου έγραψε EFFEXOR τα οποία και έχω ακόμα κλειστά στο ντουλάπι του σπιτιού μου. Ο λόγος είναι ότι κατά πρώτoν δεν τον εμπιστεύτηκα γιατί μου φάνηκε απλά στυγνός επαγγελματίας σε στυλ: δεν θα ασχοληθώ και πολύ μαζί σου, πάρε αυτά τα φάρμακα και βλέπουμε. Ενώ του είπα όλα αυτά που γράφω και σε εσάς κι ενώ έβγαλε την διάγνωσή του, όταν τον ρώτησα τι έχω μου είπε τίποτα! Απλά πάρε αυτά τα φάρμακα και ξανά έλα σε ένα μήνα. Τι να τα κάνω τα φάρμακα αφού δεν έχω τίποτα.? και κατά δεύτερoν ενώ έχω δεχτεί το πρόβλημα που τελικά μόνος μου διέγνωσα μέσα από το άρθρο σας, δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι τα φάρμακα είναι ο μόνος τρόπος να το αντιμετωπίσω. Δε θα ήμουν αρνητικός σε ένα ποιο ήπιο φάρμακο που να μη με δεσμεύουν από άλλες δραστηριότητες και να μη με κάνουν να νιώθω άρρωστος '' πχ. το να βγω το βράδυ και να μπορώ να ποιο αλκοόλ χωρίς πρόβλημα. Πιστεύεται ότι μπορώ να το ξεπεράσω μόνος? Ο νευρολόγος μου είπε ότι πάσχω από αγχώδη διαταραχή αλλά εγώ βάσει αυτών που εξηγείτε στα άρθρα σας πιστεύω ότι πάσχω από διαταραχή πανικού γιατί τα συμπτώματα μου είναι ακριβώς ίδια με αυτά που αναφέρεται και όχι με αυτά της αγχώδους διαταραχής. Ποια είναι η διαφορά τους? Υπάρχει περίπτωση να έχει κάνει λάθος διάγνωση ο νευρολόγος?
Τι είδους προβλήματα μπορεί να μου δημιουργήσει η διαταραχή πανικού? Ενδεχομένως και παθολογικά προβλήματα? Αν δεν θέλω να πάρω φάρμακα υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να το αντιμετωπίσω? Οι παρενέργειες του Effexor πόσο σοβαρές μπορεί να είναι για την υγειά μου κι αν αυτές παρουσιασθούν τι πρέπει να κάνω? Υπάρχει κάποιο ποιο ήπιο φάρμακο? Ευχαριστώ.
Απάντηση:
Αγαπητέ Γ.,
Το γράμμα σου έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί αποδεικνύει ότι όλοι έχετε δίκιο, αλλά στην Ελλάδα δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας!
Εξηγούμαι:
Η βαριά Αγχώδης Διαταραχή είναι πράγματι η ευρύτερη οικογένεια παθήσεων, (ο κοινός παρονομαστής, το υπόστρωμα), στην οποία ανήκει η Διαταραχή Πανικού.
Η Αγοραφοβία είναι μια επιπλοκή της διαταραχή πανικού, δηλαδή μια υπο-ομάδα.
Άρα ο νευρολόγος είχε δίκιο. Αλλά και ο Ψυχίατρος είχε δίκιο στη θεραπεία που πρότεινε, αρκεί να σου εξηγούσε καλύτερα από τι πάσχεις. Βλέπεις το Efexor (ή τα VEN-FAX, Deprevix), έχει έγκριση και για τη θεραπεία της Αγχώδους Διαταραχής, άρα κάνει και για τις κρίσεις πανικού!
Το Efexor (ή τα VEN-FAX, Deprevix)δεν έχει σημαντικές παρενέργειες, συχνά τις 2-3 πρώτες μέρες ανακατεύει το στομάχι και παρατηρούμε μια τάση για εμετό, που εξαφανίζεται αμέσως μετά.
Τώρα βέβαια και εσύ έχεις δίκιο, γιατί αν στα είχαν εξηγήσει με δύο λέξεις από την αρχή, θα είχες αποφύγει την ταλαιπωρία και πιθανώς να είχες λάβει τη φαρμακευτική θεραπεία. Η μή αποδοχή της θεραπείας, σίγουρα οφείλεται στην ίδια την Αγχώδη Διαταραχή που σε βασανίζει και είναι συχνό φαινόμενο.
Το αλκοόλ είναι συχνή παρηγοριά στους πάσχοντες από βαριά Αγχώδη Διαταραχή, μια και στα πρώτα στάδια τους χαλαρώνει. Το Efexor (ή τα VEN-FAX, Deprevix) δεν παρουσιάζει σοβαρό πρόβλημα σε μικρή κατανάλωση αλκοόλ.
Είναι μάλλον απίθανο να βρεις από μόνος σου άλλη λύση. Ξεκίνα αρχικά τα φάρμακα και αν μετά τη θεραπεία έχεις θέματα, συμπληρώνεις με ψυχοθεραπεία.
Έτσι περίπου έχουν τα πράγματα. Καλή τύχη.
Με εκτίμηση,
Θοδωρής Δασκαλόπουλος, Ψυχίατρος
επόμενα email σας
Επιστροφή στο Μενού με τις Απαντήσεις στα email σας.
|
