Ζώντας με έναν αλκοολικό

Τα email σας Νο 4

23/4/2008

Παραθέτω αυτούσιο το συγκλονιστικό email που έλαβα απο μια κυρία, της οποίας ο αλκοολικός (από χρόνια) σύζυγος, μόλις με είχε επισκεφτεί για να ξεκινήσει θεραπεία απεξάρτησης από το αλκοόλ. Το δράμα του αλκοολισμού σε πλήρη ανάπτυξη, καταστρέφει όχι μόνο τον ίδιο τον αλκοολικό, αλλά και την οικογένειά του. Δείτε πως αλλάζει η προσωπικότητα ενός αλκοολικού. Διαβάστε τι βιώνει και τι αισθάνεται η γυναίκα ενός αλκοολίκού:

• Παρασκευή 18/ο4/08 επιτέλους δέχτηκε και πήγαμε στο γιατρό. Μια νότα αισιοδοξίας φάνηκε στον ορίζοντα. Μου είπε ότι κανένας άλλος γιατρός δεν του είχε μιλήσει έτσι όπως του μίλησε αυτός. Μακάρι Παναγιά μου, μακάρι να καταφέρουμε να βγούμε από αυτό το τέλμα που έχουμε πέσει. Περπατήσαμε με τα πόδια έως το σταθμό ... κι από εκεί με το μετρό έως τα ... και μετά με τα πόδια ως το σπίτι ...

• Το Σάββατο 19/04/08 καιρό είχα να τον δω έτσι. Ήταν ευχαριστημένος, αισιόδοξος και χαρούμενος. Στο γυρισμό για (... επαρχιακή πόλη) περάσαμε κι από το χωριό όπου εγώ έπεσα να κοιμηθώ κι εκείνος ασχολήθηκε με τον κήπο έπειτα από πολύ καιρό. Γενικά όλα ήταν καλά.

• Την Κυριακή 20/04/08 πήγε από το πρωί στο χωριό με τον (... φίλος) αλλά γύρισε χάλια. Ήταν όλο νεύρα κι άρχισε να φωνάζει και να με βρίζει. Για όλα φταίω εγώ – εγώ τον έχω καταστρέψει, ανάθεμα που βρέθηκα μπροστά του, που είμαι τρελή για το τρελοκομείο, που είμαι καριόλα, πουτάνα, βρωμιάρα, ηλίθια, να πάω στο διάολο, να πάω  να γαμηθώ,  και άλλα πολλά κοσμητικά επίθετα, που δεν τα θυμάμαι και όλα. Αυτά μπροστά στην (... κόρη τους).  Να τον παρακαλάω να σταματήσει, αλλά εκείνος να είναι εκτός ελέγχου και να φωνάζει ακόμα πιο πολύ. Να βαράει τις πόρτες και να με βρίζει.

Δεν το αντέχω αυτό που κάνει καλύτερα να με σκότωνε παρά αυτό. Εκείνες τις στιγμές νιώθω χάλια, θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να πηδήξω από το μπαλκόνι, βουλώνω τα αυτιά μου για να μην τον ακούω, αλλά εξαγριώνεται πιο πολύ και με τραβάει, φοβάμαι, τρέμω,  έχει  βγάλει και τα κλειδιά από τις  πόρτες ώστε να μην μπορώ να απομονωθώ σε κάποιο δωμάτιο.

Ποια νομίζω ότι είμαι, που είμαι ένα τίποτα, ένα σκουπίδι, που αυτός με έκανε κυρία, που αυτός τα πληρώνει όλα, που θα με χωρίσει και θα με στείλει στον πατέρα μου και τότε να με δει και άλλες απειλές. Ότι δεν αξίζω τίποτα και άλλα πολλά.

Και από τη μια να με βρίζει και από την άλλη να έρχεται μετά να με φιλάει και να με αγκαλιάζει κι εγώ να πρέπει να κάνω το ίδιο, λες και δεν τρέχει τίποτα. Ε όχι δεν μπορώ να το κάνω αυτό έπειτα από τόσο εξευτελισμό. Εκείνη τη στιγμή μόνο μίσος, αηδία κι απέχθεια αισθάνομαι.

Και θέλω να βάλω τέλος στην άχρηστη ζωή μου. Ένας θεός ξέρει μόνο πως έχω κρατηθεί μέχρι τώρα και δεν έχω κάνει κακό στον εαυτό μου εκείνες τις στιγμές για να γλυτώσω μια για πάντα.

Μόνο η σκέψη της (... μικρής κόρης της) με σταματάει. Πόσο κακό να της έχει κάνει όλη αυτή η ιστορία που βιώνει, τι σημάδια θα αφήσει στην ψυχούλα της; Φοβάμαι και έχω τύψεις κι ενοχές για ότι ακούνε τα παιδιά. Πρέπει να το πάρω απόφαση αν δεν γίνει κάτι και τώρα θα πρέπει να χωρίσω.

• Δευτέρα 21/04/08 δεν τα πήρε τα φάρμακα. Το βράδυ πάλι μια από τα ίδια. Δεν καταλαβαίνει πως με αυτό που κάνει φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτό που θέλει. Αν αντί να φωνάζει να βρίζει και να με μειώνει, ήταν τρυφερός και γλυκός θα ήταν όλα καλύτερα. Όσο δίκιο και να έχει κανείς όταν φέρεται άσχημα το χάνει. Αισθάνομαι πολύ άσχημα όλες αυτές τις ημέρες και δεν κοιμάμαι καθόλου καλά.

• Τρίτη 22/04/08 εχθρική συμπεριφορά, το μεσημέρι δεν ήρθε καν σπίτι πήγε στο μαγαζί, στο τηλέφωνο που μιλήσαμε επιθετικός και τελικά κοιμήθηκε εκεί. Πάλι δεν κοιμήθηκα καλά, ξύπνησα με πολύ χάλια διάθεση. Από το πρωί όλο κλαίω. Μήπως τελικά έχει δίκιο? Μήπως εγώ φταίω για όλα; Μήπως είμαι τρελή, καταστροφική, κι η αιτία του αλκοολισμού του; Μήπως έχει δίκιο τελικά; Αφού όπως είπε ότι αν δεν έπινε δεν θα άντεχε να ζει μαζί μου. Τελικά μήπως δεν αξίζει να ζω μόνο και μόνο για να βασανίζω τους άλλους.

• Τετάρτη 23/04/08 ήρθε το πρωί σπίτι άλλαξε πουκάμισο, ήπιε τα χάπια κι έφυγε. Μια αγκαλιά ήθελα μια μεγάλη σφιχτή αγκαλιά είχα ανάγκη αλλά δεν τόλμησα να την ζητήσω. Τώρα είμαι στο μαγαζί και γράφω  και κλαίω………..

Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι ελπίζω εσείς να με βοηθήσετε να καταλάβω τι και γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά. Αποφάσισα να γράφω ότι αισθάνομαι  σαν ένα είδος ημερολόγιου και να σας το στέλνω. Δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι γιατρέ. Θέλω να γίνω καλά.  Είναι Μεγάλη Εβδομάδα κι εγώ δεν αισθάνομαι τίποτα. Την Κυριακή του Πάσχα είμαστε καλεσμένοι στης αδερφής του, όμως δεν θέλω να πάω, δεν θέλω να βλέπω κανέναν τους. Θέλω να μείνω σπίτι μου η να πάω κάπου που να μην ξέρω κανέναν. Αφήστε που θα αρχίσουν  από το πρωί να πίνουν και τρέμω μόνο που το σκέφτομαι.

Δεν αντέχω άλλο τις φωνές του, μια ζωή να με κατηγορεί για όλα να με υποβιβάζει, να με μειώνει, να λέει ότι είμαι ένα τίποτα,  μια ηλίθια, βλαμμένη, τρελή, άχρηστη, που όλα τα κάνει αυτός κι εγώ δεν κάνω τίποτα και να μου κτυπάει λάθη άλλων, που έκανα το λάθος να του εκμυστηρευτώ. Να γιατί δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, να γιατί δεν ανοίγομαι στους άλλους και τα κρατώ όλα μέσα μου.  Έχω κάνει λάθη, άλλωστε ποιος δεν έχει κάνει; Mακάρι να μπορούσα να τα πάρω πίσω, όμως δεν γίνετε  τα  χρόνια περνούν και φεύγουν και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν πίσω.

Έχουμε χαθεί το ξέρει; Δεν κάνουμε τίποτε μαζί !!!! Είμαστε δυο ξένοι που ζουν κάτω απ την ιδία στέγη. Ποια είναι τα θέλω μου, τα θέλω του, ξέρουμε; Tι αρέσει στον ένα και τι στον άλλο ξέρουμε? Δεν έχουμε στόχους, δεν έχουμε όνειρα, δεν έχουμε ώρες δίκες μας, δεν κάνουμε τίποτα απολύτως μαζί. Είμαστε απλά δυο συγκάτοικοι. Τελικά μάλλον δεν ταιριάζουμε καθόλου, ότι αρέσει έμενα δεν αρέσει σε αυτόν και το αντίστροφο.

Τι θέλει από τη ζωή; Ξέρει; Eγώ ξέρω !!! Θέλω έναν άνθρωπο να με εμπιστεύεται και να με αγαπά, να με κάνει να χαμογελώ κι όχι να κλαίω, να ναι ρομαντικός, να μου κρατά το χέρι  σφιχτά και να κάνουμε περιπάτους στη ακρογιαλιά, που τόσο μου αρέσει!!! Να πάρουμε δυο ποδήλατα και να πάμε μαζί μια βόλτα. Να καθίσουμε στο σπίτι μας αγκαλιά και να δούμε μαζί μια ταινία, να πάμε σινεμά, να πάμε να πιούμε ένα καφέ το πρωί της Κυριακής, να φτιάξουμε ένα καλάθι και να πάμε για πικνικ με τα παιδιά μας, να  πάρουμε  μπάλα και ρακέτες και να παίξουμε, να μαγειρέψουμε μαζί. Γενικά μου λείπει το να κάνουμε πράγματα μαζί !!!! Το μόνο που θέλει να κάνει μαζί μου είναι σεξ. Δεν το λέω για να θυμώσει πάλι, αλλά για να καταλάβει πως αισθάνομαι, ότι  έχουμε απομακρυνθεί και δεν το αντέχω αυτό, ενώ μαζί με όλα τα αλλά θα ερχόταν  κι αυτό με περισσότερο  θέλω.

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνει τι θέλω να πω, προτιμώ να μην συνεχίσω να ζω, αν είναι να συνεχιστεί έτσι η ζωή μας. Θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή. Θέλω να αλλάξουμε σπίτι, θέλω μηνύματα ερωτικά στο κινητό, θέλω γλυκόλογα, βόλτες πιασμένοι  χέρι-χέρι, θέλω εκπλήξεις, εκδρομές, θέλω να ζήσω, να ζήσουμε!!!!!! Καταλαβαίνετε; Θέλω να χαμογελώ και να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν αντέχω άλλη θλίψη. Έχω  βαρεθεί, να με κατηγορεί για όλα, να με βρίζει, να μιλά άσχημα για τους δικούς μου και να με μειώνει σαν άνθρωπο και σαν προσωπικότητα. Λέει  ότι τα χρέη είναι δικά του λες και δεν είμαστε οικογένεια. Δεν αντέχω άλλα κατηγορώ κι εκβιασμούς.

Δεν θέλω να χωρίσουμε αλλά αν είναι να συνεχίσουμε έτσι τότε ας χωρίσουμε. Μπορεί να μην έχω να φάω, να είμαι ένα τίποτα όπως λέει,  αλλά τουλάχιστον θα έχω την ηρεμία που δεν έχω τώρα. Που έχω το άγχος κάθε βράδυ για το πως  θα είναι όταν γυρίσει από το μαγαζί ..... Δεν το παραδέχεται αλλά το ποτό, το αλκοόλ, τον έχει αλλάξει πολύ. Δεν είναι ο ίδιος, είναι οξύθυμος και εριστικός, όλα τον ενοχλούν και φωνάζει και δεν ελέγχει τον εαυτό του. Και να αφήσει τις βλακείες ότι είμαι άλλου. Ορκίζομαι στην ζωή των παιδιών μου ότι δεν υπάρχει κάνεις άλλος στη ζωή μου, τουλάχιστον μέχρι τώρα κι αν μιλούσα όπως λέει, ναι  μιλούσα, αλλά ξέρει γιατί το έκανα; Γιατί μου είναι άγνωστοι, γιατί μπορούσα να πω πράγματα που ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, πράγματα που με έπνιγαν και που δεν είχα κανέναν να μιλήσω. Αυτοί δεν με ξέρουν για να μου τα χτυπήσουν  αύριο, όπως κάνει εκείνος !!! Όταν ανοίγουμε το στόμα μας πρέπει να σκεφτόμαστε πρώτα πριν αρχίσουμε να πυροβολούμε τον άλλο.

Φοβάμαι, ναι, φοβάμαι πολύ και τρέμω στη σκέψη, του τι μπορεί να φέρει το αύριο. Τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι πριν είναι πολύ αργά, μόνο μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι θα τα καταφέρουμε, αλλιώς θα χαθούν όλα. Θα είναι κρίμα να  πετάξουμε όλα όσα ζήσαμε μαζί στα σκουπίδια. Έχω πληγωθεί πολύ, έχω ανεχτεί πολλά από όλους, όλα τα χρόνια της ζωής μου και μακάρι να μπορούσα να πάρω ένα σφουγγάρι και να τα σβήσω όλα, έτσι απλά, αλλά δυστυχώς ξέρω πως δε γίνεται. Πρέπει όμως να βρω τρόπο να τα ξεπεράσω και να μάθω να ζω χωρίς να με πονάνε.  Δεν ξέρω γιατί τα παίρνω όλα τόσα βαριά και γιατί δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω. Ελπίζω να με βοηθήσετε εσείς σε αυτό.

Σας ευχαριστώ.

Αλκοολισμός - Κεντρικό Μενού

προηγούμενα email σας

επόμενα email σας

Επιστροφή στο Μενού με τις Απαντήσεις στα email σας.