|
Η πρώτη ουσιαστική διαφορά, έγκειται στο γεγονός ότι o
ψυχίατρος είναι γιατρός, ενώ ο ψυχολόγος δεν είναι γιατρός.
Έτσι ο ψυχολόγος δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να γράψει
φάρμακα, στην περίπτωση που το πρόβλημα σας,
το απαιτεί.
Άρα κατεξοχήν ο ψυχολόγος ασχολείται
με ήπια ψυχολογικά
προβλήματα. Ο ψυχολόγος δεν δικαιούται να ασκήσει την Ψυχιατρική,
αλλά ασκεί την Ψυχολογία. Μόνον
ο Ψυχίατρος έχει το δικαίωμα να ασκήσει την Ιατρική Ειδικότητα που ονομάζεται
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ.
Αυτό είναι και μια μορφής παγίδα στη σκέψη του Έλληνα. Επειδή δεν θέλει να παραδεχθεί ότι ο ίδιος (ή κάποιος στην
οικογένειά του), έχει κάποιο σοβαρό ψυχικό νόσημα (λόγω του κοινωνικού ρατσισμού απέναντι στην ψυχική πάθηση στην
Ελλάδα) καταφεύγει στον ψυχολόγο (αντί για τον ψυχίατρο), δίνοντας έτσι το μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση, ότι δεν υπάρχει
κάτι τι σοβαρό.
Αυτό μπορεί να βολεύει εγωιστικά τον ίδιο τον ασθενή (ή και τον ψυχολόγο για οικονομικά οφέλη),
αλλά εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Ένα σοβαρό ποσοστό των ψυχικά πασχόντων από κατάθλιψη ή ψύχωση, τελικά αυτοκτονεί.
Το ποσοστό των αυτοκτονιών
μάλιστα στις ψυχώσεις, αγγίζει το 18%. Η αυτοκτονία είναι η 3η αιτία θνησιμότητας από τα 16-24. (Ήταν 4η πριν το
2000, και δυστυχώς ανέβηκε πιο ψηλά).
Ο ψυχολόγος οφείλει να παραπέμπει με επιμονή, οποιοδήποτε σοβαρό περιστατικό,
σε ψυχίατρο, είτε ο ασθενής αναφέρει αυτοκτονικό ιδεασμό είτε όχι. Σε περίπτωση άρνησης του ασθενούς, πρέπει
να ενημερώνει την οικογένεια ώστε να αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη. Αλλά και ελαφρύτερα σημερινά αγχώδη νοσήματα όπως
πχ. η νεύρωση
μετατροπής (υστερία) μπορεί να εξελιχτούν σε μερικά χρόνια σε ψευδο-αναπηρικές μορφές, με μεγάλη αποδόμηση της
προσωπικότητας του ασθενούς.
Γενικά μιλώντας, είναι παρακινδυνευμένο και ίσως ανήθικο, ο ψυχολόγος να αναλαμβάνει αποκλειστικά
μεμονωμένους ασθενείς για ψυχοθεραπείες, χωρίς την υποστήριξη ενός ψυχίατρου. Ο ψυχίατρος βλέπει εύκολα τα χειρότερα πριν συμβούν (λόγω
βαθιάς γνώσης της εξέλιξης της ψυχικής νόσου από την εκπαίδευσή του στα νοσοκομεία, με βαριά περιστατικά), σε αντίθεση
με έναν ψυχολόγο που κινδυνεύει «να μην δει το τραίνο να έρχεται καταπάνω στον ασθενή». Η συμμετοχή ενός ψυχίατρου
στην υποστήριξη μιας ψυχικής νόσου είναι αργά ή γρήγορα αναγκαία.
Ο ανταγωνισμός του ψυχολόγου με τον ψυχίατρο, βλάπτει μόνο τον ασθενή.
Ο ψυχολόγος όμως μπορεί να δουλέψει με επιτυχία και είναι απαραίτητος, σε τομείς που δεν χρειάζεται ο ψυχίατρος.
Έτσι είναι κατάλληλος για ατομική υποστήριξη ή οργάνωση - επίβλεψη ομαδικών συνεδριάσεων σε: κοινότητες, σχολεία,
εργασιακούς χώρους, στο χώρο της κοινωνικής πρόληψης, της δικαιοσύνης, σε προβλήματα σχέσεων, της σχέσης με το παιδί,
των σχέσεων της εργασίας κ.λ.π. Ο ψυχολόγος μπορεί να προσφύγει στις ψυχολογικές δοκιμές για να αξιολογήσει τις πνευματικές
ικανότητες, τις επαγγελματικές ικανότητες ή τις διαφορετικές πλευρές της προσωπικότητας του πελάτη του.
Είναι πιθανό ένας ψυχολόγος να αποκτήσει στην διάρκεια των 4-5 ετών των σπουδών του, μια καλή γνώση
στην κλινική ψυχολογία, και μια κάποια βασική κατάρτιση στην ψυχοθεραπεία. Αλλά αν κοιτάξετε γύρω σας, θα δείτε να
ξεφυτρώνουν κέντρα που ειδικεύονται σε περίεργες ψυχοθεραπείες με ακατάληπτα ονόματα και απροσδιόριστη προσέγγιση (αυτο-ανάπτυξη, αυτογνωσία, βραχεία ψυχοθεραπεία, συστηματική προσέγγιση, βιοανάδραση, προσωπική ανάπτυξη, κρυσταλλοθεραπεία, χοροθεραπεία, σωματική ψυχοθεραπεία, εναλλακτική θεραπεία, για να μην ονομάσουμε παρά τα πιο τρέχοντα). Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί
σε τέτοιες περίεργες προτάσεις, διότι δεν υπάρχει πιστοποίηση σπουδών, ούτε άδεια άσκησης, ούτε φορείς ελέγχου, για
τέτοια κέντρα. Θα είσαστε τυχεροί αν απλώς χάσετε κάποια χρήματα και πιαστείτε "ελαφρά" κορόιδο. Αρκετές
φορές όμως, υποκρύπτονται εκεί και ψευδο-αιρέσεις που καραδοκούν τα ανυποψίαστα ευαίσθητα ανθρώπινα θύματα, με το πρόσχημα της αυτογνωσίας.
Ο κλασσικός επιστήμονας ψυχίατρος και η Ψυχιατρική στο σύνολό της, αντιμετωπίζονται σε τέτοιους χώρους, με ανοιχτή
και απροκάλυπτη εχθρότητα. Κάποιοι φαίνεται να πιστεύουν ότι επειδή ίδρυσαν ένα σωματείο, κατέκτησαν και την απόλυτη αλήθεια!
επάνω
|
