|
Ένα σπαρακτικό μήνυμα που έλαβα από την κόρη του ...
Τα email σας Νο 6
From: ………….
To: goselas@hotmail.com
Subject: ΠΑΙΔΙ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΥ
Date: Sun, 31 Aug 2008 06:27:57
Είμαι η Κ…….. και μένω στην Αθήνα. |
|
Είμαι ορφανή από πατέρα από την ηλικία των 15 ετών και από τα 15-17 είχα πρόβλημα με το ποτό και την κατάθλιψη.
Οι γονείς μου, και οι δύο γιατροί δεν κατάφεραν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον.
Σε μια πρώτη φάση ο πατέρας μου ήταν χρόνια καταθλιπτικός και αλκοολικός. Άρχισε να πίνει από το 1ο έτος του πανεπιστημίου ενώ μόλις τελείωσε και το αγροτικό ήταν αλκοολικός και με την βούλα. (Στο σόι μας έχουμε τουλάχιστον 3 καταθλιπτικούς - αλκοολικούς).
Θεωρώ πως ήταν ένας αδύναμος χαρακτήρας, ψεύτης και κατά βάθος εγωιστής. Ντρέπομαι που μιλάω έτσι για έναν πεθαμένο, που το μόνο που κατάφερε είναι να οδηγήσει στη μιζέρια τον ίδιο και την οικογένεια του.
Σε ηλικία 33 ετών του χτύπησε την πόρτα μια σοβαρή ασθένεια αλλά ήταν έγκυρη η διάγνωση της. 'Έπειτα βυθίστηκε στη μοναξιά.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν. Η συμπεριφορά του ήταν άθλια. Όταν δεν έπινε έβριζε, φώναζε, ίδρωνε... Μεθυσμένος πάντα και παντού με έφερνε μονίμως σε πολύ άσχημη θέση. Ακόμα και όταν έπρεπε να πάρω τους βαθμούς στο σχολείο και ερχόταν ήταν μεθυσμένος, ακόμα και στα παιδικά μου πάρτι.
Η φιγούρα του ήταν τόσο διαφορετική. Η κοιλιά του ήταν πρησμένη από το ποτό, σαν μπαλόνι. Κάμποσες φορές μάζευε υγρό και η χολερυθρίνη του είχε βαρέσει κόκκινο. Στην αρχή ήταν απλά κίτρινος, μετά όμως άρχιζε να χαζεύει. Ήταν 42 ετών και νόμιζες πως ήταν 75-80. Τον φροντίζαμε όσο μπορούσαμε, ειδικά η μητέρα μου έκανε τα πάντα για να τον βοηθήσει, φάρμακα, ψυχολόγους.
Τον θυμάμαι να κάθεται στην ίδια πολυθρόνα και να μην βγαίνει έξω ποτέ, μόνο για να πάει να αγοράσει ποτό να πιει. Μου έκανε εντύπωση πότε προλάβαινε να κατεβάσει ένα μικρό καραφάκι ούζο μονομιάς. Κάθε μέρα πρέπει να έπινε τουλάχιστον 10 καραφάκια. Έβλεπα τους πατεράδες των φιλενάδων μου που ήταν πάντα στο πλευρό τους και ζήλευα, όχι με φθόνο αλλά πάντα ήθελα να είναι δίπλα μου. Ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση που δεν έκανε ούτε προσπάθειες να βρει κάποια θέση σε νοσοκομείο.
Υπάρχουν φορές που τον συλλογιέμαι και προσπαθώ να τον καταλάβω. Πόσο δύσκολα παιδικά χρόνια είχε, την έλλειψη της οικογενειακής αγάπης, μια αυταρχική μητέρα και την όλη ζωή σε ένα μικρό χωριό.
Ο πατέρας μου μπήκε στο νοσοκομείο πολλές φορές έτοιμος να πεθάνει και πάντα τη γλίτωνε. Και μόλις έβγαινε έπινε πιο πολύ. Μπορούσες εύκολα να καταλάβεις ότι δεν ήθελε να ζήσει πια, αλλά ακόμα και τότε ήταν δειλός. Το έκανε μόνο και μόνο για να γλιτώσει από καταστάσεις, ένας αδύναμος χαρακτήρας που μόνο πρότυπο πατέρα δεν ήταν.
Την τελευταία φορά που νοσηλεύθηκε ήταν πραγματικά χάλια. Αδυνατισμένος πάρα πολύ, καταλάβαινες πως θα πέθαινε. Τα αγγεία του άρχιζαν να σπάνε και μπορούσα να διακρίνω τις μελανιές σε όλο το σώμα του. Έπαθα σοκ όταν είδα να βγάζει αίμα από το στόμα και απ’ τα μάτια. Νομίζω πως κάτι συνέβαινε με τη πηκτικότητα του αίματος του αν θυμάμαι καλά. Το ήπαρ δεν λειτουργούσε σχεδόν καθόλου και στο τέλος πέθανε.
Ντρέπομαι για εκείνον, γιατί ζούσε μέσα στο ψέμα και ήταν ένας άνθρωπος με πολλά πάθη. Μου είχε πει πως μόνο σε κείνον κάνει κακό και σε κανέναν άλλο. Δεν είναι αλήθεια αυτό. Ντρέπομαι και τον λυπάμαι γιατί ενώ τον είχα σαν θεό, εκείνος δεν νοιάστηκε ποτέ και καθόλου για μένα. Με χρησιμοποιούσε για να καλύπτει τα πάθη του και με έβαλε να ζήσω καταστάσεις που δεν νομίζω πως ένα 8χρονο, 9χρονο, 10χρονο κλπ έπρεπε να ζήσει. Υποτιμούσε τον εαυτό του συνεχώς. Ήξερα πως ήταν ένας ντόμπρος, ξεκάθαρος και ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, γεμάτος ζωντάνια και ενέργεια. Εγώ μόνο αυτό δεν γνώρισα. Πάντα φώναζε, πάντα απαγόρευε και πάντα ήταν απών. Δέχτηκε να τον εκμεταλλευτούν ενώ ήταν κομμάτια διάφοροι φίλοι του (ο θεός να τους κάνει)και το έκαναν.
Σκέπτομαι τον παλιό κολλητό του που είναι και εκείνος γιατρός στην επαρχία. Ο κακόμοιρος είχε καρκίνο, ένα παιδί με διανοητική στέρηση και ενώ του έλεγαν θα ζήσεις 2 χρόνια εκείνος ζει εδώ και 10 χρόνια, γιατί θέλει να ναι κοντά στο παιδί του. Ενώ ο δικός μου…, απόμακρος, κλειστός, αδιάφορος ποτέ δεν νοιάστηκε αν είμαι εγώ καλά.
Λυπάμαι που θα το πω αλλά δεν έχω πατήσει εδώ και 1 χρόνο στο νεκροταφείο, δεν έχω καμία φωτογραφία στο δωμάτιο μου και δεν θέλω να έχω καμιά φωτογραφία σπίτι μου. Τον απαρνήθηκα από τον 1ο χρόνο του θανάτου του γιατί τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι παιχνίδι έπαιζε εις βάρος μου και της μάνας μου.
Κατάλαβα πως τέτοιους ανθρώπους δεν τους θέλω κοντά μου γιατί μόνο μας πληγώνουν.
Αφού πέθανε, ο Γολγοθάς μου δεν σταμάτησε εκεί. Η κηδεία έγινε στο τόπο καταγωγής του και όχι στην Αθήνα. Στο δρόμο λοιπόν μας είπαν πως σάπιζε νωρίτερα(μάλλον έφταιγε το ποτό για αυτό)και έπρεπε να βιαστούμε. Προβλήματα και μετά θάνατον.
Δύο μήνες αφού πέθανε, έπεσα και εγώ σε κατάθλιψη. Δεν έτρωγα, δεν πήγαινα σχολείο, καθόμουν στο δωμάτιο μου και το μόνο που έκανα είναι να κοιτάζω απ το παράθυρο. Λίγο καιρό μετά άρχιζα να πίνω για να μη πονάω. Μεθούσα και αντί να νοιώθω καλά ένοιωθα ακόμα χειρότερα. Έκλαιγα για ώρες και ώρες. Δεν είχα καμία βοήθεια και δεν ήθελα καμιά βοήθεια. Κάποια περίοδο πήγαινα στο σχολείο και μύριζα τζιν από το βράδυ, είτε τζιν είτε κρασί. Κάποια στιγμή είπα φθάνει. Ζήτησα από τη μητέρα μου να δω ψυχολόγο. Πήγα σε μια πάρα πολύ γνωστή με την ελπίδα πως θα με βοηθήσει να βρω τον κοινωνικό και ζωντανό εαυτό που είχα παλιά...
Αποτέλεσμα: πήγα 2 φορές και δεν ξαναπάτησα. Δεν με ωφέλησε καθόλου. Ένας θεός ξέρεις πόσα βάσανα πέρασα και περνάω.
Πλέον είμαι μια αποτυχημένη μαθήτρια που ονειρευόταν να περάσει στην ιατρική και να γίνει ιατροδικαστής. Δεν έχω φίλους ούτε αγαπώ τον κόσμο. Δεν πιστεύω καν στη φιλία στην οικογένεια, ούτε στην αγάπη. Πριν ένα χρόνο αγόρασα ένα σκύλο και μπορώ να πω πως μόνο αυτός μου δίνει τη χαρά που ζητώ.
Οι άνθρωποι δεν είναι για πάντα, όχι επειδή πεθαίνουν αλλά επειδή δεν νοιάζονται πραγματικά. Όταν έχεις ένα πρόβλημα και το λες στη φίλη σου εκείνη θα πει "πω πω μωρέ τι έπαθες", θα σε πονέσει θα σου δώσει κουράγιο. Όλα αυτά για 10 λεπτά, έπειτα θα φύγει και θα σκεφτεί τα δικά της προβλήματα και ποιος νοιάζεται πια για τα δικά σου.
Δεν μου αρέσει να μιλάω στο κόσμο για μένα, γιατί δεν έχω ούτε ένα λόγο να είμαι περήφανη για κάτι.
Δεν ξέρω γιατί στέλνω αυτό το email. Δε θα το έκανα ποτέ αλλά είναι απ τις φορές που πνίγομαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Η ζωή ήταν πολύ ακριβή σε μένα και εγώ χρήματα να την πληρώσω δεν είχα.
ΣΥΓΝΩΜΗ που σπατάλησα το χρόνο σας.
Υ.Γ. το μόνο που θα ήθελα από σας είναι μια μικρή βοήθεια για το τι πρέπει να κάνω. (αν θα πρέπει να επισκεφτώ πάλι ψυχολόγο). Αυτά που έγραψα, τα έγραψα μόνο για εσάς ….., γιατί ντρέπομαι πολύ για όσα έγιναν, εύχομαι να καταλαβαίνετε.
* * *
Η απάντηση που πρόλαβα να γράψω … βλέπετε τα email πρέπει να απαντώνται σύντομα!
Αγαπητή Κ……..,
Το μήνυμα που μου έστειλες, είναι βαθιά συγκινητικό, τραγικό και ανθρώπινο. Πιθανότατα να μπορέσει να βοηθήσει αρκετούς άλλους ανθρώπους, αν μου δώσεις την άδεια να το ανεβάσω στο site, χωρίς ονόματα, περιοχές κλπ.
Θα ήθελα όμως να μάθω, γιατί δεν μου αναφέρεις, αν παίρνεις φάρμακα για την κατάθλιψη και την απεξάρτηση από το αλκοόλ, εσύ η ίδια. Στις μέρες μας δεν επιτρέπεται να υπάρχει αθεράπευτη κατάθλιψη. Είναι τόσο απλό. Για το δε αλκοόλ, υπάρχουν ειδικά φάρμακα που έχουν βοηθήσει πολλούς ανθρώπους να το σταματήσουν και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή. Η επιστήμη έχει πολύ προχωρήσει από την εποχή του πατέρα σου. Μήπως να το σκεφτείς ξανά;
Ο λόγος που μου έστειλες το μήνυμα, είναι ότι μέσα σου πιστεύεις ακόμα ότι δεν έχει σβήσει η κάθε ελπίδα.
Ακόμα είναι δυνατό να ξεφύγεις από την βαριά κληρονομικότητα. Μόνο δες το κατάματα.
Με εκτίμηση,
Θοδωρής Δασκαλόπουλος, Ψυχίατρος
- - -
Σχόλια εκ των υστέρων:
Η Κ……. δεν είχε άλλη επικοινωνία μαζί μου. Πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι δεν ήθελε να δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, για λόγους «ντροπής» όπως αναφέρει. Περίμενα αρκετό καιρό την άδειά της να το δημοσιεύσω. Τελικά αφαίρεσα κάθε πιθανό στοιχείο αναγνώρισης και το ανέβασα στο site, γιατί ο βαθύς πόνος που περιέχει κάθε σειρά αυτού του μηνύματος, πιστεύω ότι θα παροτρύνει αρκετούς, να αποφασίσουν να μην γίνονται θύματα μιας τόσο καταστροφικής ουσίας, όπως το αλκοόλ. Όχι μόνο ώστε να το κόψουν, αλλά ούτε καν να το αρχίσουν!
Οι σχέσεις που πρέπει να προσεχτούν ιδιαίτερα στο παραπάνω μήνυμα, είναι:
-
Η κληρονομικότητα του αλκοολισμού.
-
Η κληρονομικότητα της κατάθλιψης.
-
Η καταστροφή του παιδικού ψυχισμού από τον αλκοολικό γονέα.
-
Η βιολογική συνιστώσα του αλκοολισμού.
-
Η εγκατάσταση του φαύλου κύκλου: από «είμαι ψυχικά χάλια και πίνω για να ξεχαστώ» που καταλήγει στο «πίνω γιατί αν δεν πιώ θα είμαι ψυχικά χάλια»
-
Ο ψυχισμός δεν είναι κάτι το αφηρημένο: Εδράζεται, εκφράζεται, επηρεάζει και επηρεάζεται από ένα ανθρώπινο σώμα!
Μπροστά σε μια τόσο ισχυρή οργανική στρέβλωση, δεν απορεί κανείς που οι «ψυχολόγοι» απέτυχαν, όπως αναφέρει η Κ……. και στον πατέρα της και στην ίδια. Αλλά για λόγους άγνωστους, δεν αναφέρει κανέναν Ψυχίατρο! Αντίθετα, ελπίζει ακόμα ότι ίσως να χρειαστεί ...«να επισκεφτώ πάλι ψυχολόγο».
Πόση χαμένη ελπίδα!
Οι οργανικές βλάβες αντιμετωπίζονται μόνο με φάρμακα. Η βαριά κατάθλιψη και ο αλκοολισμός δεν χρειάζονται «κατανόηση» και «κουβεντούλα». Χρειάζονται θεραπεία!
επάνω
Αλκοολισμός - Κεντρικό Μενού
προηγούμενα email σας
επόμενα email σας
Επιστροφή στο Μενού με τις Απαντήσεις στα email σας.
|
