 |
Η σχέση ανάμεσα στην κατάθλιψη και τη γονιμότητα, έχει απασχολήσει από παλαιά τον ιατρικό κόσμο. Αν ανατρέξουμε σε μια βιβλιογραφική επισκόπηση των ιατρικών ερευνών που δημοσιεύθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, θα παρατηρήσουμε μια σημαντική συσχέτιση μεταξύ της κατάθλιψης (αλλά και των άλλων διαταραχών της διάθεσης), και της γονιμότητας, της θεραπείας για γονιμότητα και της στειρότητας.
Οι σχετικές μελέτες, δείχνουν ότι οι διαταραχές της διάθεσης, και στο διπολικό (μανιο - κατάθλιψη) και στο μονοπολικό φάσμα (μείζων κατάθλιψη), μπορούν να συσχετιστούν με μειωμένα ποσοστά γονιμότητας. |
Οι περισσότερες μελέτες αναφέρουν ότι οι γυναίκες που επιδιώκουν την θεραπεία για τη στειρότητα έχουν ένα αυξανόμενο ποσοστό καταθλιπτικών συμπτωμάτων και ενδεχομένως μείζονος κατάθλιψης. Καμία μελέτη δεν αξιολόγησε τις αυξήσεις της διάθεσης (μανία). Οι θεραπείες για τη στειρότητα μπορούν ανεξάρτητα να επηρεάσουν τη διάθεση μέσω των αποτελεσμάτων τους στα οιστρογόνα και την προγεστερόνη, τα οποία έχουν αποδειχθεί ότι επηρεάζουν τη διάθεση μέσω των ενεργειών τους στη σεροτονίνη.
Παρόλο που δεν το διαπίστωσαν όλες, οι περισσότεροι μελέτες συμφωνούν, ότι τα καταθλιπτικά συμπτώματα μπορούν να μειώσουν το ποσοστό επιτυχίας της θεραπείας για τη γονιμότητα. Πολλά ζευγάρια αντιλαμβάνονται σαν στίγμα τη θεραπεία γονιμότητας. Το συνηθέστερο μοντέλο σε νέους συμμετέχοντες σε μια κλινική προβλημάτων γονιμότητας, συσχετίζει την υψηλή αντίληψη για το στίγμα της θεραπείας με τη μειωμένη κοινοποίηση σε τρίτους, γεγονός που οδηγεί στην χαμηλότερη κοινωνική υποστήριξη και τον υψηλότερο κίνδυνο αποτυχίας. Οι γυναίκες βιώνουν εντονότερα σαν στίγμα τη θεραπεία γονιμότητας και το θέμα κοινοποίησης, από τους άνδρες. Για τις γυναίκες, το στίγμα και η κοινοποίηση είναι ανεξάρτητα αλλά στους άνδρες το υψηλότερο στίγμα συνδέεται με χαμηλότερη κοινοποίηση. Οι αντιλήψεις για το στίγμα αφορούν τη χαμηλή κοινωνική υποστήριξη και για τα δύο φύλα. Η κοινωνική υποστήριξη αφορά αρνητικά την ανησυχία, την κατάθλιψη και το γενικό κίνδυνο στειρότητας και παρουσιάζει μεγαλύτερη αρνητική ικανότητα πρόβλεψης. Για τις γυναίκες, η μεγαλύτερη κοινοποίηση συνδέεται με υψηλότερο γενικό κίνδυνο. Η ψυχική εμπειρία για τη θεραπεία γονιμότητας εκλαμβάνεται συχνά σαν στίγμα και το ευρύτερο κοινωνικό τον πλαίσιο πρέπει να εξετάζεται κατά υποστήριξη των ανθρώπων με προβλήματα γονιμότητας.
Έχει ακόμα προταθεί η χρήση της ψυχοθεραπείας (πχ. γνωστική θεραπείας συμπεριφοράς) σαν θεραπεία για τη λειτουργική υποθαλαμική αμηνόρροια με στόχο τη γονιμότητα. Οι πιθανές συνέπειες για την υγεία της λειτουργικής υποθαλαμικής αμηνόρροιας, που αποκαλείται συχνά και σαν ψυχογενής έλλειψη δημιουργίας ωαρίων ή / και ωορρηξίας, μπορούν να περιλάβουν έναν αυξανόμενο κίνδυνο καρδιαγγειακής πάθησης, οστεοπόρωση, κατάθλιψη και άλλων ψυχιατρικών παθήσεων. Αν και η γονιμότητα μπορεί να αποκατασταθεί με την εξωγενή χορήγηση γοναδοτροπινών, η διαχείριση της γονιμότητας μόνο, δεν θα επιτρέψει την αποκατάσταση των αξόνων των επινεφρίδιων και του θυρεοειδούς. Η έναρξη της εγκυμοσύνης μόνο με εξωγενή μέσα, χωρίς την προηγούμενη αντιστροφή του ορμονικού περιβάλλοντος που προκαλείται από το χρόνιο άγχος και την κατάθλιψη, μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα απογοητευτικών μαιευτικών, εμβρυϊκών, ή νεογνικών αποτελεσμάτων.
Αντίθετα, οι ψυχοθεραπευτικές επεμβάσεις που εξετάζουν τις προβληματικές συμπεριφορές, απόψεις και στάσεις, έχουν τη δυνατότητα να επιτρέψουν την επανάληψη της πλήρους λειτουργίας των ωοθηκών και ταυτόχρονα την αποκατάσταση των επινεφριδίων και του θυρεοειδούς. Η πλήρης ενδοκρινής αποκατάσταση προσφέρει καλύτερη υγεία, για τη μητέρα και το παιδί. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να τολμήσουν να εξηγήσουν οι γυναικολόγοι και οι ενδοκρινολόγοι, στην γυναίκα που πάσχει από υπογονιμότητα, την άμεση σχέση της ψυχικής υγείας με την αναπαραγωγή, και ειδικά το άγχος και την κατάθλιψη.
Οι υπάρχουσες μελέτες είναι περιορισμένες σε κάποιο πεδίο και οι μεταβλητές που προκαλούν δυνητική σύγχυση είναι πολλές, περιορίζοντας έτσι τη δύναμη των αποτελεσμάτων.
Σημαντικές διαφορές στην ψυχολογική καταπόνηση των γυναικών, εντοπίζονται ακόμα μια μετά από δύο έτη ύστερα από υστερεκτομή για καλοήθεις παθήσεις. Το ζήτημα της απώλειας της γονιμότητας πρέπει να ελέγχεται αμερόληπτα στις γυναίκες που σκέπτονται την υστερεκτομή και ειδικά σε εκείνες που εκφράζουν αμφιθυμία, θλίψη, ή λυπούνται για με την απώλεια μελλοντικών επιλογών απόκτησης τέκνων, ώστε να μπορούν να ωφεληθούν από μια περαιτέρω εξερεύνηση των επιλογών στο θέμα της καθυστέρησης για αργότερα της υστερεκτομής.
Συμπερασματικά, μια σειρά υπαρχουσών μελετών προτείνει ότι οι διαταραχές γονιμότητας και διάθεσης συσχετίζονται με έναν σύνθετο τρόπο.
Οι μελλοντικές μελέτες πρέπει να χρησιμοποιήσουν τις κλινικές συνεντεύξεις και τις τυποποιημένες μετρήσεις για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση συγκεκριμένων διαταραχών διάθεσης όπως η κατάθλιψη και ο έλεγχος για τις μεταβλητές της θεραπείας των φαρμάκων, η επιθυμία για τα παιδιά, η συχνότητα της σεξουαλικής επαφής, η ηλικία, τα επίπεδα FSH, η εμμηνορροϊκή τακτικότητα των κύκλων, στην αξιολόγηση μιας αλληλεξάρτησης μεταξύ των διαταραχών άγχους, κατάθλιψης και γονιμότητας.
επάνω
Σχετικά άρθρα:
|
